Brzo klizanje

Brzo klizanje
Paulien van Deutekom u Thialfu 2007.
Najviša upravna organizacija	ISU
Karakteristike
Kontakt	no
Kategorija	pojedinačni sport
Oprema	klizaljke, kombinezon, rukavice
Mjesto	klizalište
Država ili regija	Holandija, Norveška, SAD, Kanada, Njemačka, Belgija, Italija, Rusija, Japan, Južna Koreja
Olimpijski sport	1924.

Brzo klizanje je sport u kojem je cilj u što kraćem vremenu preći zadanu udaljenost kližući na ledu. Postoje 3 vrste ovog sporta: brzo klizanje na kratkim stazama, brzo klizanje na dugim stazama i maratonsko brzo klizanje. Na Olimpijskim igrama brzo klizanje na dugim stazama obično se zove samo "brzo klizanje". Međunarodnim takmičenjima, pravilima i razvojem ovog sporta rukovodi Međunarodni klizački savez (ISU).

Standardno klizalište za brzo klizanje dugo je 400 m, ali povremeno se koriste i kraća (200, 250, 333 ⅓ m). Brzo klizanje je jedna od dvije olimpijske forme klizanja i onā sa dužom historijom. Međunarodni savez osnovan je 1892, najranije od svih saveza zimskih sportova. Jako je popularno u Holandiji i Norveškoj, međutim, najpoznatija svjetska klizališta nalaze se i u drugim zemljama (SAD, Kanada, Njemačka, Italija, Rusija, Japan, Južna Koreja). Takmičenja Svjetskog kupa održavaju se u ovim zemljama, uz 2 takmičenja u Thialfu, ledenoj dvorani u holandskom Heerenveenu.

ISU-ova pravila dozvoljavaju određena odstupanja u veličini i radijusu krivina.

Brzo klizanje na kratkim stazama održava se na manjim klizalištima, obično na onima za hokej. Udaljenosti su kraće nego u dužoj verziji; najduža olimpijska utrka je ona na 1500 m (ženska štafeta je na 3000, a muška na 5000 m). Utrke su obično na ispadanje i 2 najbolja takmičara iz kvalifikacijskih grupa (koje imaju 4 ili 5 klizača) prolaze u narednu fazu takmičenja. Diskvalifikacije i padovi nisu rijetki.

U utrkama obično postoje pravila za diskvalifikaciju ako protivnik bude ometen na nesportski način; ova pravila variraju od discipline do discipline. Na dugim stazama kažnjava se skoro svako ometanje protivnika iako je klizačima dozvoljeno da, ako se nisu u mogućnosti zadržati u unutrašnjoj traci, pređu iz unutrašnje u vanjsku pri izlasku iz posljednje krivine sve dok time ne ometaju drugog klizača. U utrkama s masovnim startom obično se dozvoljava određena količina fizičkog kontakta.

Timske utrke također se održavaju. Na dugim stazama jedina timska utrka na najvišim nivoima takmičenja jest ekipna potjera iako se na dječijim takmičenjima održavaju štafetne utrke, kao u atletici. Štafetne utrke održavaju se i na kratkim stazama, ali ovdje su izmjene klizača moguće bilo kad u utrci mada mogu biti zabranjene u posljednja 2 kruga.

Većina utrka održava se na ovalnim stazama, ali postoje izuzeci. Dimenzije ovalne staze variraju; na kratkim stazama dužina staze mora biti 111,12 m dok se za klizanje na dugim stazama koristi staza standardizirane dužine od 400 m.

U Holandiji se takmičenja u maratonskom brzom klizanju mogu održavati na prirodnom ledu u kanalima i vodenim površinama poput jezera i rijeka, ali i na vještačkim stazama dužine 400 m, koje klizači obiđu, npr, 100 puta.